Μεσογειακή Διατροφή
Αν οι άνθρωποι ζούσαν και τρέφονταν σωστά δεν θα υπήρχαν αρρώστιες.Ιπποκράτης – “Περί Αρχαίας Ιατρικής”
Έχουν περάσει 2.500 χρόνια από τότε που ο Ιπποκράτης διαπίστωνε τη στενή σχέση της διατροφής με την υγεία. Η σημερινή ιατρική έχει στρέψει το βλέμμα της στη Μεσόγειο και ειδικότερα στην Κρήτη, την Πελοπόννησο και άλλες ελληνικές περιοχές επειδή διαπιστώθηκε μετά από έρευνες που έχουν γίνει διεθνώς, ότι τα ποσοστά θνησιμότητας σε παγκόσμια κλίμακα από καρδιαγγειακά νοσήματα και καρκίνους είναι πιο μικρά από άλλες περιοχές του κόσμου οι οποίες μελετήθηκαν, γιατί οι άνθρωποι ακολουθούν τα παραδοσιακά πρότυπα διατροφής.
Τι είναι η Μεσογειακή Διατροφή και η Πυραμίδα της ;

“Μεσογειακή Διατροφή” αρχικά ήταν είναι όρος που επινοήθηκε από τον Αμερικανό Φυσιολόγο και Διατροφολόγο Ancel Κeys από το Πανεπιστήμιο της Minnesota και τους συνεργάτες του, για να περιγράψει το μοντέλο διατροφής, το οποίο ακολουθούσαν οι λαοί των Μεσογειακών χωρών που συμπεριλαμβάνονταν στη “Μελέτη των Επτά Χωρών” (βλ. παρακάτω).
Στο Διεθνές Συνέδριο για τη Μεσογειακή Διατροφή το 1993, στο Cambridge, MA (ΗΠΑ) ορίστηκε τι θα θεωρείται υγιεινή, παραδοσιακή Μεσογειακή διατροφή, μετά από εισήγηση μιας ομάδας επιστημόνων του Harvard University (επικεφαλής Dr. Willett), με την αρωγή του Οργανισμού Oldways και του Ευρωπαϊκού Γραφείου του Π.Ο. Υγείας.
Από άποψη καθαρά διατροφική, η παραδοσιακή Μεσογειακή Διατροφή ορίστηκε με τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
- Άφθονες φυτικές ίνες (φρούτα, λαχανικά, ψωμί/δημητριακά, πατάτες, όσπρια, καρποί).
- Ελάχιστα επεξεργασμένα προϊόντα
- Γαλακτοκομικά προϊόντα (κυρίως τυρί και ελληνικό γιαούρτι) καθημερινά σε μικρές έως μέτριες ποσότητες
- Ψάρια και πουλερικά σε μικρές έως μέτριες ποσότητες
- Κόκκινο κρέας σε μικρές ποσότητες
- Ελαιόλαδο καθημερινά ως κύρια πηγή λιπαρών (που περιέχουν μονοακόρεστα λιπαρά οξέα)
Η συγκεκριμένη διατροφική σύνθεση της “Μεσογειακής Δίαιτας” έχει ως αποτέλεσμα αφενός χαμηλή περιεκτικότητα σε κορεσμένα λιπαρά και χοληστερόλη και αφετέρου υψηλή περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες και ίνες. Η καθημερινή κατανάλωση ελαιόλαδου συνεπάγεται υψηλή περιεκτικότητα της δίαιτας σε μονοακόρεστα λιπαρά οξέα.
Ωστόσο ο όρος “Μεσογειακή Διατροφή” είναι σε κάποιο βαθμό παραπλανητικός, αφού στην πραγματικότητα δεν υπάρχει μία, αλλά πολλές Μεσογειακές Διατροφές. Περίπου 20 χώρες και αντίστοιχες εθνότητες χαρακτηρίζονται ως Μεσογειακές, οι διατροφικές συνήθειες των οποίων ποικίλλουν λόγω θρησκευτικών, οικονομικών και πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων.
Στην πραγματικότητα, ο όρος “Μεσογειακή Διατροφή”, με τον τρόπο που χρησιμοποιείται σήμερα, ουσιαστικά περιγράφει τη διατροφή αρχικά της Κρήτης, και κατόπιν της υπόλοιπης – Νότιας κυρίως -Ελλάδας, και τις δίαιτες άλλων περιοχών της Μεσογείου οι οποίες παρουσίαζαν κοινά χαρακτηριστικά με αυτήν, κατά τις δεκαετίες του 1950 και 1960, όταν είχαν πια ξεπεραστεί οι συνέπειες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και πριν την άφιξη της κουλτούρας του “γρήγορου” φαγητού (και της “Δυτικής Δίαιτας”).
Επειδή το Ελαιόλαδο ήταν η βασική πηγή λίπους στη δίαιτα των περιοχών αυτών, ο όρος “Μεσογειακή Διατροφή (ή Δίαιτα)” ουσιαστικά περιγράφει το διατροφικό πρότυπο εκείνο που επικρατούσε στις περιοχές της Μεσογείου στις οποίες καλλιεργούνταν παραδοσιακά και εκτεταμένα τα ελαιόδεντρα.